Vele malen is de dood van een grootouder de eerste echte penseel met sterfelijkheid van een kind. Omgaan met verlies kan moeilijk zijn, maar tegelijkertijd kan een kind in volwassenheid en begrip groeien door deze ervaring.
Hoe kinderen te helpen met de dood van een grootouder
Elk kind dat met de dood te maken heeft, heeft de steun van begripvolle volwassenen nodig. Ouders hebben natuurlijk de hoofdrol, maar een grootouder kan een kind helpen de dood van een van zijn of haar andere grootouders te begrijpen.
Kleuters van kleuters en kleuters hebben de meeste hulp nodig en de volgende suggesties kunnen helpen:
- Beantwoord de vragen van een kind, maar houd uw antwoorden kort en eenvoudig.
- Voel niet dat je alle antwoorden moet geven.
- Laat het kind rouwen , maar begrijp dat voor sommige kinderen echt verdriet zal worden uitgesteld.
- Luister naar wat het kind zegt en hoe hij het zegt.
- Verwar jonge kinderen niet door eufemismen te gebruiken voor de dood zoals rust of slaap.
- Stel het kind gerust dat de dood geen vorm van straf is, maar deel uitmaakt van het leven.
- Zorg ervoor dat het kind zich niet schuldig voelt.
- Wees geduldig en consistent met antwoorden als een kind dezelfde vragen steeds opnieuw stelt.
- Help het kind begrijpen dat de overledene niet "terug zal komen".
- Wees voorzichtig met het associëren van de dood met ziekte, omdat het kind erg bang kan worden voor zijn of haar eigen ziekten.
- Wees voorzichtig met te zeggen dat iemand stierf omdat hij of zij oud was. Het kind kan bang worden om andere "oude" mensen te verliezen. Geef indien mogelijk een positief beeld van veroudering aan uw kleinkind.
Begrafenissen en andere diensten
De meningen zijn verdeeld over de vraag of jonge kinderen begrafenissen moeten bijwonen. Kinderen moeten bij hun familie zijn tijdens het rouwproces, maar begrafenissen kunnen overweldigend zijn voor jonge kinderen. Soms kan het bijwonen van een wake of visitatie een acceptabele vervanging zijn voor het bijwonen van de daadwerkelijke begrafenis.
Als een kind een dienst gaat bijwonen, ga dan na wat er zal gebeuren zodat hij of zij voorbereid zal zijn. Als het kind een visitatie of een dienst met een open kist gaat bijwonen, laat het kind dan beslissen of hij of zij het lichaam wil bekijken. Als dat zo is, zorg dan dat het in het gezelschap is van een rustige volwassene. Bereid het kind voor op het uiterlijk van het lichaam en zeg dat omdat het lichaam niet meer werkt, het er niet hetzelfde uitziet.
Een kind een foto of een letter in de kist plaatsen, kan geruststellend zijn. Bereid het kind voor op het feit dat sommige mensen bij de dienst zullen huilen, maar anderen kunnen lachen en praten, en dat is hun manier om de overledene te herinneren.
Dood en religie
Eén kwestie die na een dood lastig kan zijn, is een religie, vooral voor interreligieuze gezinnen of gezinnen met een mix van gelovigen en niet-gelovigen. Als een kind is opgevoed in een religieus huishouden, zullen ouders de dood waarschijnlijk in een religieuze context plaatsen. Grootouders mogen hun opvattingen niet tegenspreken; dat is een deel van het respecteren van grenzen. Ouders die ervoor hebben gekozen om de dood niet in zo'n context te plaatsen, zullen waarschijnlijk niet willen dat anderen dat doen. Bovendien, om nieuwe ideeën over God en het hiernamaals in zo'n traumatische tijd te introduceren, kan het verwarrender zijn dan troost.
In beide gevallen, als een kind moeilijke vragen stelt, is het eenvoudig om te zeggen dat je niet alle antwoorden hebt.
Angst voor een andere grootouderdood
Kinderen die te maken hebben met de dood van een persoon, vragen zich vaak logisch af of ze andere mensen zullen verliezen waar ze van houden. Vooral als je een grootouder bent die een kind helpt omgaan met de dood van een andere grootouder, kan het kind verwachten dat hij of zij je ook zal verliezen. Iets eenvoudigs zeggen, zoals: "Ik verwacht hier al heel lang te zijn", is de beste oplossing.
Het verdrietproces voortzetten
Sommige kinderen vinden troost in de dagen na de dood door naar foto's van de geliefde te kijken of deze zelfs te dragen.
Een speciaal speelgoed of memento geassocieerd met de overledene kan ook geruststellend zijn. De leraren of verzorgers van het kind moeten over het overlijden worden verteld. Een kind dat door het verdrietproces gaat, kan angstig en aanhankelijk worden of boos en rebels. Hij of zij kan klagen over lichamelijke klachten zoals hoofdpijn of buikpijn of moeite hebben zich te concentreren op school. Deze gedragsveranderingen zullen waarschijnlijk in een paar weken verdwijnen. Als dat niet het geval is, moet het kind mogelijk met een vertrouwenspersoon praten.
Het is belangrijk om geen taboe te laten ontstaan rond het onderwerp van de overledene. Wees niet bang om de naam van de persoon te vermelden en deel een enkele herinnering aan hem of haar. Deze praktijk versterkt het idee dat sterven een natuurlijk onderdeel van het leven is in plaats van iets bovennatuurlijks en angstaanjagends te zijn. Het noemen van de naam van de overledene biedt ook een opening voor je kleinkind om te praten over de dood , die kan genezen.
Naarmate de tijd verstrijkt, concentreer je je kleinkind op een stressvrije omgeving. Actief spel, humoristische spelletjes en uitgaan met neven en nichten kan helpen. Onvoorwaardelijke liefde is de beste fopspeen van allemaal.