"Volwassen zijn betekent niets voor een moeder, een kind is een kind, ze worden groter, ouder, maar gegroeid? Wat moet dat nou eigenlijk betekenen? In mijn hart betekent het niets." - Van Geliefde , van Toni Morrison
Schoonmoeder-relaties krijgen misschien wel alle pers, en de moppen, maar moeder-dochterconflict komt maar al te vaak voor. Vaak is de wortel van het conflict de moeder wiens hart niet erkent dat een dochter 'volwassen' is. Wanneer een moeder er niet in slaagt de volwassenheid van haar dochter te erkennen, kan er een familiesplitsing optreden.
Familie scheuren die niet zijn gerepareerd kunnen ertoe leiden dat grootouders worden vervreemd van hun kleinkinderen, zodra kinderen worden geboren. Conflicten vermijden is bijna altijd beter dan het repareren ervan. Het begrijpen van enkele veelvoorkomende oorzaken van conflicten is de eerste stap.
Verschuiven in verschillende richtingen
Het probleem: een volwassen dochter is op weg naar onafhankelijkheid; dus de primaire beweging is weg van de moeder. De moeder ervaart dit soms als een verlies en doet haar best om haar dochter terug te trekken. In een poging om de moeder-dochter verbinding levend te houden, kan de moeder vragen stellen die de dochter als opdringerig ziet, of advies geven, wat de dochter als interfererend interpreteert. Deborah Tannen, de auteur van talloze boeken over gezinsdynamica, schrijft: "Gezien de overactieve afkeuringssensoren en overactieve afkeuringssensoren van moeders, is moeder-dochter een risicovolle relatie."
De oplossing: moeders moeten waar mogelijk hun vertrouwen in de keuzes van hun dochter uiten.
Dit is een moeilijke stap voor moeders om verschillende redenen. Ten eerste is het moeilijk om de overtuiging die moeder het beste weet, los te laten. Moeders die eerlijk tegen zichzelf zijn, zullen in feite toegeven dat ze het bij veel gelegenheden verkeerd hebben gedaan. Ten tweede, de meeste moeders zijn kampioenen, en het is moeilijk voor hen om de impuls te weerstaan om alarm te slaan over enkele van de afschuwelijke dingen die ze zich voorstellen.
In feite is er geen manier voor moeders of iemand anders om familieleden te isoleren van de mogelijkheid van calamiteiten. Het leven is een risicovolle onderneming. Hoewel men nooit onvoorziene risico's mag nemen, moeders die voortdurend waarschuwen voor een dreigende ramp, zijn misleid. Ze zijn ook niet zo leuk om in de buurt te zijn.
Overcommunication
Het probleem: Vrouwelijke relaties zijn meestal sterk gebaseerd op praten, in tegenstelling tot mannelijke relaties, die vaak veel non-verbale communicatie bevatten en vaak gebaseerd zijn op gedeelde activiteiten. Relaties die voornamelijk op gesprekken zijn gebaseerd, lopen vroeg of laat in de problemen; het is de menselijke natuur om iets te zeggen wat men niet zou moeten doen. "Vrouwen hebben de neiging om meer te praten en over meer persoonlijke onderwerpen te praten, dus dit geeft ons meer kans om het verkeerde te zeggen," zei Tannen.
De oplossing: sommigen suggereren dat moeders en dochters een pagina uit het mannenboek moeten nemen en zich concentreren op het samen doen van dingen. Psychotherapeut en auteur Dorothy Firman zijn het erover eens dat het delen van activiteiten "bepaalde gespannen situaties kan verspreiden". Aan de andere kant wijst Firman erop dat activiteiten een relatie niet altijd verdiepen op de manier waarop een goed gesprek kan. "Maar het gesprek moet respectvol en voorzichtig zijn, gebaseerd op liefde en zorg, en de twee mensen moeten ontdekken of ze een gesprek kunnen voeren naar een helende plek," zei Firman.
"Te vaak raken we gehecht aan het alleen uiten van onze kant van het verhaal." Als gesprekken gekwetst of boos worden, adviseert ze om terug te gaan naar gedeelde activiteiten of de dialoog te beëindigen.
Overwegend afstand
Het probleem: wanneer moeders en dochters van elkaar gescheiden zijn, ontstaan er verschillende problemen. Vrouwen communiceren het beste face-to-face, omdat ze de neiging hebben om vaardig te zijn in het oppikken van toon, lichaamstaal en andere signalen. Wanneer ze moeten communiceren via telefoon, e-mail, sms en andere middelen, kunnen ze meer misverstanden ervaren, evenals een algemeen verlies van nabijheid.
De oplossing: er is misschien geen perfecte manier voor moeders en dochters gescheiden door afstand om te communiceren, maar sommige keuzes zijn beter dan andere.
FaceTime en Skype stellen gebruikers in staat gezichtsuitdrukking, lichaamstaal en stemkwaliteit waar te nemen. Of ze nu de telefoon gebruiken of een videochatfunctie, verstandige moeders maken een mentale doorloop voordat ze aan de slag gaan. Wat zijn enkele veilige gespreksonderwerpen en welke onderwerpen moeten worden vermeden?
Schriftelijke communicatie heeft enkele voordelen ten opzichte van praten, omdat iemands boodschap zorgvuldiger kan worden ingekaderd. Tannen adviseert om voorzichtig te zijn met e-mail: "Je kunt niet weten hoe het afloopt, en misschien wrijf je iemand op de verkeerde manier, en wrijf het vervolgens dieper en dieper." Bovendien kunnen e-mails worden opgeslagen en overgemaaid. Texting is de belangrijkste vorm van communicatie voor veel jonge vrouwen, maar het werkt niet goed voor langere berichten. Je eindigt "handelsfrequentie voor volatiliteit", aldus Tannen, die adviseert veel foto's te verzenden als een snelle manier om verbinding te maken. Sociale media zoals Facebook kunnen ook een goede manier zijn om verbonden te blijven, hoewel Facebook zijn eigen reeks gevaren heeft.
De moeder als de leider van communicatie
Het probleem: in de meeste gezinnen is de moeder het belangrijkste kanaal voor het verspreiden van informatie naar familieleden. Tannen noemt de moeder de hoofdcommissaris. Dat is een gemengde zegen, want het betekent dat de moeder waarschijnlijk verantwoordelijk wordt gehouden voor misinformatie of misverstanden. Daarnaast moet ze veel cruciale beslissingen nemen over wie wat te vertellen krijgt, opnieuw een gebied dat rijp is voor familieconflicten.
De oplossing: moeders moeten, indien mogelijk, andere familieleden ertoe aanzetten om direct te communiceren zonder door haar te gaan. Moeders kunnen iets zeggen als: "Waarom noem je je zus niet zelf? Ik denk dat ze nu thuis is." Gezinsleden die een hekel hebben aan telefoongesprekken, kunnen sms-, e-mail-, brieven- of Facebook-berichten gebruiken.
Sommige moeders verzetten zich tegen het opgeven van de rol van Chief Communicator omdat ze, bewust of onbewust, het gevoel van belangrijkheid dat het uitstraalt genieten. "Veel vrouwen hebben het gevoel dat nabijheid de Heilige Graal is van relaties en weten dat persoonlijke informatie een teken is van nabijheid," zei Tannen. "Het opgeven van dat monopolie kan afstand houden, alsof je wordt buitengesloten (de grootste afwijzing mogelijk voor vrouwen)." Het is belangrijk dat dergelijke personen zich realiseren dat een functioneel gezin manieren vindt om alle gezinsleden bij de zaak te betrekken. Als de moeder de enige kracht is die een gezin verbindt, wat gebeurt er dan als ze sterft? Zal het gezin uiteen vallen?
De bedreiging van andere relaties
Het probleem: jaloezie is een al te gewone menselijke emotie. Een moeder is misschien niet jaloers op de leeftijdgenoten van haar dochter, maar kan de relaties van haar dochter met haar schoonmoeder, stiefmoeder, tante of andere oudere vrouwen kwalijk nemen. Dergelijke relaties kunnen onbewust worden beschouwd als een bedreiging voor de moeder-dochterrelatie.
De oplossing: Bewustwording van het probleem is de eerste stap, maar helaas kan men jaloezie niet verdrijven door een eenvoudige wilsdaad. Anderzijds helpt het om de situatie te analyseren, gevoelens van jaloezie te erkennen en logica toe te passen op de situatie. Bijvoorbeeld, een moeder die heeft geleerd dat een stiefmoeder een geschenk heeft ontvangen, kan zichzelf herinneren aan alle geschenken die ze in het verleden heeft ontvangen en erkennen dat andere mensen het verdienen om af en toe bij de ontvanger te zijn.